Wychowanie w duchu religijnym - ZADOŚĆUCZYNIENIE

 Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu to piąty, czyli ostatni, warunek dobrej spowiedzi. Stanowi zatem zwieńczenie i dopełnienie sakramentu pokuty i pojednania. Zadośćuczynienie jest naprawieniem zła, które zostało przez grzesznika wyrządzone. Przede wszystkim należy podjąć konkretne działania, które będą wynagrodzeniem bliźniemu za krzywdy, których doznał z naszej strony np. należy oddać skradzione pieniądze bądź przywrócić dobrą sławę temu, kto został oczerniony i przeprosić za wypowiedziane oszczerstwa.
   Każdy grzech osłabia  relację człowieka z Bogiem. Zadośćuczynienie potrzebne jest zatem, aby w pełni odzyskać zdrowie duchowe. Niektóre formy pokuty, np. modlitwy, jałmużny, służby bliźniemu, dobrowolnego wyrzeczenia, pomagają upodobnić się do Chrystusa; wiążą się z Jego naśladowaniem i sprawiają, że człowiek staje się lepszy.  Ponadto samo zadośćuczynienie dokonane może być tylko dzięki Jezusowi. Sam człowiek nie może z siebie nic uczynić, ale wszystko możemy w Tym, który nas umacnia (Flp 4, 13).
  Zadośćuczynienie jest dowodem, że człowiek faktycznie pragnie zmiany swojego postępowania. Ma ono charakter obowiązkowy, i świadczy o prawdziwym nawróceniu serca grzesznika. Konieczne jest zatem szczere zaangażowanie.   Człowiek powinien  zadośćuczynić Panu Bogu i bliźnim w jak najkrótszym czasie od spowiedzi.
Zapamiętaj!!!
Rozgrzeszenie usuwa nasz grzech, ale nie usuwa nieporządku, który ten grzech spowodował. Dlatego nie wystarczy tylko wyznać grzechy w konfesjonale i za nie żałować. Nie wystarczy nawet i to, że nie chcemy więcej tak czynić. Trzeba jeszcze postarać się naprawić zło, które już zostało przez nas wyrządzone, o ile jest to możliwe. Jeśli zabraliśmy coś, co nie należy do nas, trzeba oddać. Jeśli powiedzieliśmy o kimś nieprawdę, należy się do tego przyznać i odwołać powiedziane kłamstwo. Jeśli komuś wyrządziliśmy przykrość, trzeba przeprosić.